Met Pasen voor de deur, willen we graag een moment nemen om te reflecteren op de betekenis van dit bijzondere seizoen. Pasen staat symbool voor vernieuwing, hoop en verrijzenis. Het is een tijd waarin we de kracht van wedergeboorte en hernieuwing vieren, en waarin we elkaar inspireren om steeds weer op te staan, zelfs uit de donkerste momenten.
In dit licht willen we jullie een warme Paasgroet sturen, vol hoop en verbondenheid. Laten we samen stilstaan bij de boodschap van liefde, verdraagzaamheid en solidariteit die Pasen met zich meebrengt, en laten we deze waarden koesteren in ons dagelijks leven en werk.
Namens Katholiek Onderwijs Vlaanderen wensen we jullie een zalig Pasen toe, gevuld met vreugde, inspiratie en vernieuwing.
Hoe kan het Pasen worden?
Goede Vrijdag is nog niet voorbij,
de laatste bomauto nog niet ontploft.
Hoeveel staties telt onze kruisweg?
De wonden liggen nog open en bloot:
de kraters en de uitgebrande resten,
de verminkte doden,
gestolde etter op het weke vlees van de aarde.
Het verdriet is zonder einde.
Goede Vrijdag is nog niet voorbij.
De ontreddering,
de angst om de waanzin,
om wat de ene mens de andere aandoet.
Dat is onze duisternis.
Hoe kan het Pasen worden?
Als ons van alle zijden wordt ingefluisterd:
God is dood.
Zijn getrouwen zijn gevlucht of uitgeblust.
Zijn huis staat leeg of wordt verkocht.
Het was niet anders in de dagen van Pilatus.
In ontreddering en grote vrees
kwamen zij de tuin binnen.
Alleen de geuren van de balsem,
de bloeiende amandelboom
en het kwetteren van de vogels
Vertelden van de lente.
Maar in hun hart was het nog donker.
Pasen is begonnen met ongeloof.
‘Zij konden het niet geloven…’
De doeken lagen netjes opgeplooid
als om te zeggen:
die heb ik niet meer nodig.
Nu mag ik poedelnaakt
en vrij en anders leven.
Nu mag ik God smaken als mijn eigen levensdrift.
Nu ben ik geworden wie ik in wezen was.
Gods teergeliefde.
Pasen begint met ongeloof, ook vandaag.
Wij kunnen niet geloven
dat deze wereld ooit een veilig huis kan worden
waar geen mens door een regime wordt verdrukt,
waar de creativiteit het wint op de vernietiging.
Wij kunnen niet geloven
dat op een zondagmorgen
God, levend,
als een gast aan onze tafel zit
en mee ons brood breekt
om het te delen met de hele wereld.
Onze Pasen begint met ongeloof,
niet met zekerheid.
We krijgen slechts een teken
— als die opgeplooide doeken in het graf —
een teken en een woord.
Pasen begint met een nabijheid
die we nog niet kunnen duiden,
we zien nog niet dat Hij het is,
en dat we weer naar Galilea mogen gaan,
weg uit de stad,
weg uit de concentratie van macht en kapitaal,
terug naar het prille begin
en de verrassing van een blijde boodschap.
Pasen is een voorgevoel,
een stil vermoeden
dat de lente slechts omlijsting is
van die andere Geestkracht
die ons oproept om mee te bouwen
aan de grote Lente,
die andere warmte tussen mensen.
Uit Verhulst, M., & Van Herreweghen, A. (2007). Op de golfslag van de geest. Antwerpen: Halewijn.
